Allamanda
Allamanda to rodzaj wiecznie zielonych roślin tropikalnych, który obejmuje krzewy i pnącza, wysoko cenione za ich efektowne kwiaty rurkowate w odcieniach żółtego, różowego lub białego. Rodzaj obejmuje około 15 gatunków, które naturalnie rosną w Ameryce Środkowej i Południowej. Przy odpowiedniej pielęgnacji allamanda może przez długi czas ozdabiać szklarnie, oranżerie i wnętrza dzięki swoim jasnym kwiatom i błyszczącym skórzastym liściom. Roślina wymaga jednak pewnej uwagi, ponieważ należy do rodziny apocynaceae i ma toksyczny mleczny sok.
Etymologia nazwy
Nazwa rodzajowa allamanda została nadana na cześć szwajcarskiego botanika frédérica-louisa allamanda, który przyczynił się do badań nad amerykańską florą. W starszych traktatach botanicznych można znaleźć synonimiczne nazwy, ale obecnie powszechnie akceptowana jest allamanda. W języku potocznym kwiat ten jest czasami nazywany „złotą trąbką” lub „żółtym dzwonkiem” ze względu na charakterystyczny kształt i kolor korony u najpowszechniejszych gatunków.
Forma życia
Allamanda może przybierać formę pnącza z łodygami zdolnymi do owijania się wokół podpór i osiągania znacznych długości, nawet do kilku metrów. Takie pnącza są często uprawiane w przestronnych szklarniach, na balkonach lub w ogrodach zimowych, wykorzystując pionowe kratownice lub łuki.
W innych przypadkach allamanda jest formowana w zwarty krzew, szczególnie w przypadku mniejszych okazów domowych lub odmian nisko rosnących. Poprzez regularne przycinanie i uszczypywanie końcówek można uzyskać bardziej rozgałęzioną i schludną formę, co pozwala na trzymanie rośliny na parapecie lub w ograniczonej przestrzeni.
Rodzina
Allamanda należy do rodziny apocynaceae, dużej grupy roślin kwitnących, do której należą również adenium, dipladenia, oleander i wiele innych gatunków tropikalnych i subtropikalnych. Wspólną cechą większości apocynaceae jest obecność mlecznego soku, który może zawierać toksyczne kardenolidy i inne alkaloidy.
Inną ważną cechą tej rodziny jest unikalna struktura kwiatu: pięcioczęściowa korona, często rurkowata, przechodząca w kształt lejka. Cecha ta jest szczególnie widoczna u allamanda, nadając jej kwiatom rozpoznawalny wygląd. Wielu przedstawicieli rodziny apocynaceae jest wysoce ozdobnych i jest szeroko cenionych w ogrodnictwie domowym i ogrodowym.
Charakterystyka botaniczna
Allamanda to wiecznie zielony krzew lub pnącze o naprzeciwległych lub okółkowych eliptycznych liściach. Blaszki liściowe są zwykle grube, błyszczące i spiczaste. Kwiaty są duże, dzwonkowate i rurkowate, mierzą 5–10 cm średnicy, najczęściej żółte, ale niektóre gatunki mają różowe, fioletowe lub białe odcienie. Korona jest podzielona na pięć płatków, które stopniowo łączą się w rurkę.
Owocem jest torebka lub struktura przypominająca jagodę zawierająca kilka nasion. Jednak w uprawie w pomieszczeniach nasiona rzadko się tworzą, ponieważ prawidłowe zapylanie wymaga sprzyjającego środowiska i owadów zapylających lub ręcznego przenoszenia pyłku.
Skład chemiczny
Podobnie jak większość apocynaceae, allamanda zawiera lateks (mleczny sok), który zawiera kardenolidy i saponiny, które mogą być toksyczne po spożyciu lub w kontakcie z błonami śluzowymi. Sok pełni funkcję ochronną przed szkodnikami i pomaga roślinie w regeneracji uszkodzonych tkanek.
Kwiaty mogą zawierać flawonoidy i olejki eteryczne, które nadają im charakterystyczny zapach. Istnieje niewiele danych na temat farmaceutycznego zastosowania allamanda, ale wiadomo, że niektóre ekstrakty wykazują właściwości przeciwdrobnoustrojowe i przeciwgrzybicze. Jednak oficjalna medycyna nie uznaje tej rośliny za leczniczą ze względu na jej toksyczne ryzyko.
Pochodzenie
Allamanda pochodzi z zalesionych i skrajowych obszarów wilgotnych regionów tropikalnych w Ameryce Środkowej i Południowej, w tym Brazylii, Kolumbii, Peru i innych krajach. Tam rośliny rosną na pniach drzew, otrzymując dużo światła słonecznego. Ich naturalnym siedliskiem są deszcz i wysoka wilgotność.
W ogrodnictwie ozdobnym roślina ta zaczęła być stosowana w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX wieku, kiedy to aktywnie badano florę Nowego Świata. Allamanda szybko zyskała popularność w europejskich szklarniach, a później w innych regionach o odpowiednim klimacie (subtropikalne, ciepłe obszary przybrzeżne).
Łatwość uprawy
Allamanda nie jest uważana za roślinę dla początkujących ogrodników, ponieważ wymaga szczególnej uwagi na wilgotność, temperaturę i warunki oświetleniowe. Jednak przy odrobinie doświadczenia i przestrzeganiu prostych zaleceń można ją z powodzeniem uprawiać w pomieszczeniach lub w szklarniach.
Wyzwania wynikają z toksycznego lateksu i konieczności wysokiej wilgotności, która w mieszkaniu w mieście może wymagać specjalnych środków (nawilżacze, regularne opryskiwanie, tacka z keramzytem). Ogólnie rzecz biorąc, przy odpowiednim podlewaniu i odpowiednim oświetleniu allamanda dobrze rośnie i kwitnie obficie, zachwycając właściciela jasnymi kwiatami.
Gatunki i odmiany
Rodzaj allamanda obejmuje około 15 gatunków, z których najpopularniejsze w uprawie są:
- Allamanda cathartica (allamanda przeczyszczająca lub żółta) — najbardziej znana; ma duże, żółte kwiaty w kształcie trąbki.
- Allamanda violacea (fioletowy allamanda) — o kwiatach liliowych lub fioletowych.
- Allamanda blanchetii — o różowych, czasami prawie czerwonych kwiatach.
Powstały formy hybrydowe, wyróżniające się obfitszym kwitnieniem, zwartym wzrostem lub bogatymi odcieniami kwiatów. Powszechnie dostępne są różne odmiany allamanda cathartica o różnych odcieniach żółci (ciemnożółty, cytrynowożółty, jasnożółty).
Rozmiar
Na wolności allamanda może osiągnąć długość 2–4 metrów, w zależności od gatunku i warunków. Przy optymalnej temperaturze i wilgotności pnącze rozciąga się, czepiając się podpór lub rozprzestrzeniając się, jeśli rośnie na otwartej przestrzeni. Formy krzewiaste utrzymują wysokość w zakresie 1–2 metrów.
W uprawie w pomieszczeniach lub w szklarni wzrost jest zwykle nieco ograniczony przez wielkość doniczki i częste przycinanie. Roślina rosnąca w pojemniku często nie przekracza 1,5–2 metrów, ale może tworzyć dość długie pędy, jeśli jest podparta kratownicą lub specjalnymi podporami.
Intensywność wzrostu
W warunkach tropikalnych allamanda rośnie dość szybko, dodając do 30–40 cm lub więcej na sezon, gdy ma optymalne warunki (światło słoneczne, ciepło, wystarczającą wilgotność i składniki odżywcze). W chłodniejszym klimacie lub przy niewystarczającym oświetleniu tempo wzrostu spada.
Najaktywniejsza wegetacja występuje wiosną i latem, gdy formują się pędy główne i zawiązują się pąki kwiatowe. Jesienią i zimą wzrost zwalnia, zwłaszcza gdy temperatura spada, a dzień się skraca. Jeśli allamanda zostanie umieszczona w wystarczająco ciepłej i jasnej szklarni, możliwy jest bardziej ciągły aktywny rozwój.
Długość życia
Allamanda jest rośliną wieloletnią. Przy odpowiedniej pielęgnacji w szklarni lub w warunkach wewnętrznych może żyć ponad 5–7 lat, zachowując zdolność kwitnienia. Z czasem dolna część łodygi może stać się naga, tracąc liście, ale na górze rozwiną się nowe pędy, aby to zrekompensować.
Na otwartym terenie w regionach tropikalnych, żywotność może być dłuższa, chociaż roślina jest często odmładzana przez ścinanie i ponowne sadzenie lub przycinanie w celu stymulacji rozgałęziania. Ogólnie rzecz biorąc, roślina nie jest wyjątkowo długowieczna, ale zachowuje swoją wartość ozdobną przez znaczny okres przy odpowiedniej pielęgnacji.
Temperatura
Allamanda dobrze rośnie w ciepłym klimacie, w którym temperatura wynosi 20–28°C podczas aktywnego wzrostu. Optymalna jest umiarkowana, stała temperatura bez gwałtownych wahań. Jeśli termometr spadnie poniżej 15–16°C, roślina zwalnia rozwój i może zacząć tracić liście.
Zimą, w warunkach wewnętrznych, temperatury zwykle powyżej 18°C pozwalają allamanda na dalszy wzrost, choć wolniejszy. Ważne jest, aby nie wystawiać rośliny na temperatury poniżej 10°C przez dłuższy czas, ponieważ może to uszkodzić tkanki i spowodować obumarcie rośliny lub winorośli.
Wilgotność
Roślina preferuje wysoką wilgotność powietrza typową dla regionów tropikalnych. Optymalna wilgotność wynosi 60–70%. Jeśli powietrze jest bardziej suche (poniżej 40%), końcówki liści mogą wyschnąć, a pąki mogą opadać. Aby to zrekompensować, zaleca się regularne opryskiwanie ciepłą wodą, używanie tacek z mokrą glinką lub nawilżaczy powietrza.
Nadmierna wilgotność (powyżej 80%) może również powodować problemy: przy braku wentylacji mogą rozwinąć się choroby grzybowe (szara pleśń, plamistość). Należy zapewnić roślinie niewielki, ale stały dopływ świeżego powietrza, unikając zimnych przeciągów.
Oświetlenie i rozmieszczenie pomieszczeń
Allamanda jest bardzo światłolubna. Najlepszymi opcjami dla niej są okna wychodzące na południe, południowy zachód lub południowy wschód. Ważne jest, aby stopniowo przyzwyczajać roślinę do silnego światła słonecznego, aby zapobiec poparzeniom liści. Podczas dziennego upału (szczególnie latem) dopuszczalne jest lekkie zacienienie, zwłaszcza jeśli okno nie zapewnia wystarczającego przepływu powietrza.
Przy niewystarczającym oświetleniu (okno wychodzące na północ, zacieniony parapet) allamanda słabo kwitnie lub wcale, pędy się wyciągają, a liście tracą żywy kolor. Jeśli nie ma możliwości przestawienia doniczki, zaleca się stosowanie fitolamp, aby wydłużyć światło dzienne do 12–14 godzin.
Gleba i podłoże
Allamanda wymaga podłoża podobnego do gleby tropikalnej: luźnego, żyznego, z dobrym drenażem, lekko kwaśnego (ph 5,5–6,5). Typowa mieszanka składa się z:
- Gleba liściowa — 2 części
- Torf – 1 część
- Piasek lub perlit — 1 część
- Ziemia darniowa (jeśli dostępna) — 1 część
Można dodać odrobinę węgla drzewnego do dezynfekcji. Na dnie doniczki należy umieścić warstwę drenażu (2–3 cm keramzytu, żwiru lub granulowanego pumeksu), aby zapobiec zastojowi wody wokół korzeni.
Podlewanie
Podczas aktywnego wzrostu (wiosna i lato) allamanda powinna być obficie podlewana, pozwalając górnej warstwie podłoża wyschnąć o 1–2 cm między podlewaniami. Ważne jest, aby unikać zastoju wody wokół korzeni, ponieważ może to łatwo doprowadzić do gnicia. Używa się miękkiej wody o temperaturze pokojowej.
Zimą, zwłaszcza jeśli temperatura spadła, a roślina zwolniła, podlewanie jest ograniczone, ale nie należy dopuścić do całkowitego wyschnięcia bryły korzeniowej. Częstotliwość podlewania jest zwiększona, zwykle podlewanie odbywa się raz na 7–10 dni, przy uważnym monitorowaniu wilgotności.
Nawożenie i karmienie
Allamanda jest nawożona od wiosny do połowy jesieni co 2–3 tygodnie, przy użyciu złożonych nawozów mineralnych dla roślin kwitnących (npk w równych proporcjach lub z niewielką przewagą fosforu). Podczas aktywnego tworzenia pąków można dodatkowo stosować nawozy na bazie potasu, aby wzmocnić kwitnienie.
Metody aplikacji obejmują podlewanie korzeni roztworem nawozu lub posypywanie granulkami powierzchni podłoża, a następnie podlewanie. Zimą nawozy nie są stosowane lub dawka jest ograniczona do minimum, aby uniknąć nadmiernego wzrostu w niekorzystnych warunkach oświetlenia i temperatury.
Rozkwit
Kwiaty Allamandy są rurkowate, przechodzące w szeroką koronę o średnicy 5–8 cm, najczęściej złocistożółte, a czasami różowe lub białe. Zazwyczaj kwitną na szczycie pędów, często tworząc wiechowate kwiatostany. Szczyt kwitnienia przypada na lato i wczesną jesień, gdy oświetlenie jest maksymalne.
Zapach kwiatów może być od słabego do umiarkowanie wyraźnego, z przyjemnymi słodkimi nutami. Po zwiędnięciu każdy kwiat zasycha i może opaść, robiąc miejsce nowym pąkom. Przy dobrej pielęgnacji kwitnienie może trwać nieprzerwanie przez kilka tygodni.
Propagacja
Allamanda rozmnaża się przez sadzonki zielone lub półzdrewniałe, a także przez nasiona. W przypadku sadzonek pobiera się pędy o długości 10–15 cm, przycina poniżej węzła, usuwa się dolne liście, zanurza w hormonie ukorzeniającym i sadzi w wilgotnym podłożu torfowo-piaskowym w temperaturze 22–25°C.
Nasiona (jeśli są dostępne) wysiewa się wiosną w lekkiej mieszance i kiełkuje pod plastikiem lub szkłem, utrzymując stałą wilgotność i temperaturę. Kiełkowanie następuje w ciągu 2–4 tygodni, ale wytworzenie rośliny kwitnącej może potrwać kilka lat, ponieważ metoda nasion jest wolniejsza niż rozmnażanie wegetatywne.
Funkcje sezonowe
Wiosną allamanda zaczyna aktywny wzrost, rozwijają się kolejne liście, a pąki kwiatowe są zawiązane. W tym czasie ważne jest, aby zwiększyć podlewanie i rozpocząć nawożenie. Latem roślina osiąga szczyt wegetacji i kwitnienia, wymagając regularnego podlewania, dobrego oświetlenia i systematycznego nawożenia.
Jesienią kwitnienie stopniowo się kończy, a wzrost zwalnia. Zimą, jeśli temperatura spada, allamanda może wejść w stan częściowego spoczynku, zrzucając część liści, a czasami nawet doświadczając opadania liści (gdy temperatura znacznie spada). Podlewanie i nawożenie są w tym okresie ograniczone, a wiosną są wznawiane.
Funkcje pielęgnacyjne
Kluczem do udanej uprawy allamanda jest zapewnienie odpowiedniego poziomu światła i umiarkowanego podlewania. Należy unikać nadmiernego podlewania podłoża, ponieważ korzenie rośliny są wrażliwe na zastój wody. Ponadto ważne jest, aby pamiętać, że allamanda produkuje toksyczny sok, więc przycinanie i przesadzanie należy wykonywać w rękawiczkach.
Kształtowanie rośliny powinno być wykonywane ostrożnie, szczypiąc końcówki pędów, aby stymulować rozgałęzianie. Podczas prowadzenia na kratownicy należy uważać, aby ostrożnie kierować młodymi pędami, ponieważ łodygi mogą się łamać przy nieostrożnym obchodzeniu się z nimi. Regularnie sprawdzaj liście i łodygi pod kątem szkodników i chorób.
Pielęgnacja w warunkach wewnętrznych
Podczas uprawy allamanda w pomieszczeniu, znajdź najjaśniejsze miejsce: parapet okna wychodzącego na południe, południowy zachód lub południowy wschód. Ważne jest, aby upewnić się, że liście nie „spalą się” w południowym upale, czasami zacieniając je cienką zasłoną. Preferowana temperatura wynosi około 20–25°C wiosną i latem.
Podlewanie powinno odbywać się stojącą wodą, utrzymując podłoże umiarkowanie wilgotne. W gorące dni korzystne jest okazjonalne spryskiwanie liści, zwłaszcza jeśli wilgotność powietrza jest niska. Nawozy stosuje się co 2–3 tygodnie, używając nawozów do roślin kwitnących, zatrzymując je jesienią, gdy roślina przechodzi w stan uśpienia.
Zimą, jeśli temperatura w pomieszczeniu wynosi około 18–20°C i jest wystarczająco dużo światła (ewentualnie z dodatkowym oświetleniem), allamanda może nadal rosnąć, ale mniej aktywnie. Jeśli warunki klimatyczne są chłodniejsze (15°C i poniżej), podlewanie należy znacznie ograniczyć, a roślina może stracić część liści, przy czym pielęgnacja powinna być zminimalizowana.
Kształtowanie krzewu lub winorośli można wykonać wczesną wiosną. Przycinanie pędów o jedną trzecią ich długości stymuluje gałęzie boczne i tworzy bardziej krzaczasty wygląd. Przesadzanie wykonuje się co 1–2 lata, zwiększając średnicę doniczki o 2–3 cm, unikając nadmiernej przestrzeni dla korzeni.
Przesadzanie
Lepiej jest zmienić pojemnik wiosną, zanim nastąpi aktywny wzrost. Jeśli korzenie wypełnią całą doniczkę, wybierz nowy pojemnik, który jest o 2–3 cm szerszy i dodaj drenaż (keramzyt, żwir). Użyj luźnego podłoża: 2 części ziemi liściastej lub darniowej, 1 część torfu i 1 część piasku lub perlitu.
Przesadzanie jest lepsze od całkowitej zmiany podłoża, aby zminimalizować stres korzeniowy. W razie potrzeby usuń zgniłe lub uszkodzone korzenie i potraktuj cięcia rozdrobnionym węglem drzewnym. Natychmiast po przesadzeniu ostrożnie podlewaj, aż system korzeniowy się zaadaptuje.
Przycinanie i formowanie korony
Przycinanie allamanda służy dwóm celom: stymulacji rozgałęzień dla bardziej obfitego kwitnienia i usuwania słabych pędów. Najlepszy czas na przycinanie to wczesna wiosna lub późna zima, przed aktywnym przepływem soków. W warunkach wewnętrznych można uszczypnąć końcówki w okresie wzrostu, aby zapobiec nadmiernemu rozciąganiu się winorośli.
Jeśli allamanda rośnie na podporze, zbyt długie lub gołe łodygi są skracane, aby uzyskać równomierne rozmieszczenie pędów. Należy zachować ostrożność ze względu na toksyczny sok: lepiej wykonywać zabiegi w rękawiczkach, aby uniknąć kontaktu lateksu ze skórą, a zwłaszcza błonami śluzowymi.
Możliwe problemy i rozwiązania
Główne trudności to przelanie i brak światła. Przy zastoju wody system korzeniowy gnije, roślina więdnie, a liście żółkną i opadają. Rozwiązaniem jest pilne ograniczenie podlewania, zapewnienie drenażu i przesadzanie w razie potrzeby. Brak oświetlenia prowadzi do wydłużonych, bladych pędów i słabego kwitnienia — doniczkę należy przesunąć bliżej okna lub zastosować fitolampy.
Jeśli liście tracą połysk i stają się plamiste, może to być infekcja grzybicza spowodowana nadmierną wilgocią i niską temperaturą. Pomoże w tym skorygowanie warunków i zastosowanie odpowiednich fungicydów. Mogą również pojawić się oznaki niedoborów składników odżywczych, takie jak chloroza, powolny wzrost, konieczność nawożenia.
Szkodniki
Allamanda może być atakowana przez mszyce, przędziorki, czerwce i mączliki, zwłaszcza jeśli powietrze jest suche, a wentylacja niewystarczająca. Regularnie sprawdzaj liście (od spodu) i pędy, aby wykryć owady na czas. W przypadku małych inwazji można użyć roztworu mydlanego lub usunąć mechanicznie.
W cięższych przypadkach należy stosować insektycydy lub akarycydy, ściśle przestrzegając instrukcji. Ważne jest, aby traktować nie tylko samą roślinę, ale także rośliny wokół niej, a także doniczkę i parapet, ponieważ larwy i osobniki dorosłe mogą pozostać na pobliskich powierzchniach.
Oczyszczanie powietrza
Jako roślina wiecznie zielona i kwitnąca, allamanda ma umiarkowaną powierzchnię liści, co pozwala jej pochłaniać trochę dwutlenku węgla i uwalniać tlen. Jednak nie ma danych naukowych sugerujących, że allamanda doskonale filtruje szkodliwe zanieczyszczenia.
Ogólnie rzecz biorąc, każda zieleń w pomieszczeniu ma korzystny wpływ na mikroklimat, zmniejszając poziom stresu wśród mieszkańców i nieznacznie zwiększając wilgotność powietrza poprzez parowanie wilgoci z liści. Samodzielna uprawa allamandy raczej nie oczyści znacząco powietrza, ale stworzy walory estetyczne i poczucie bliskości z naturą.
Bezpieczeństwo
Roślina należy do rodziny apocynaceae, a jej sok jest toksyczny. Gdy łodygi lub liście zostaną uszkodzone, uwalnia się biały lateks, który może podrażniać skórę i błony śluzowe. Zaleca się, aby zawsze nosić rękawiczki podczas przycinania lub przesadzania. Unikaj kontaktu z oczami, ustami lub otwartymi ranami.
Jeśli w domu są małe dzieci lub zwierzęta, wskazane jest umieszczenie allamanda w miejscu, w którym ryzyko przypadkowego spożycia liści jest minimalne. Silne zatrucie po spożyciu soku może prowadzić do wymiotów, biegunki i zaburzeń rytmu serca. W przypadku podejrzenia zatrucia należy zwrócić się o pomoc lekarską.
Zimowanie
W ogrzewanych pomieszczeniach allamanda może być przechowywana w temperaturze 18–20°C, z ograniczonym podlewaniem i bez nawożenia. Będzie nadal rosła, ale wolniej i może częściowo stracić liście. Wymagane jest odpowiednie oświetlenie, w przeciwnym razie roślina ucierpi.
W przypadkach, gdy temperatura może spaść do 15°C lub niżej, wzrost praktycznie ustaje, a roślina wchodzi w okres względnego spoczynku. Podlewanie jest znacznie ograniczone, ale podłoże nie powinno całkowicie wyschnąć. Wiosną, przy zwiększonym oświetleniu i cieple, powraca się do normalnej pielęgnacji.
Właściwości korzystne
Główną wartością allamanda są jej walory dekoracyjne: jaskrawe kwiaty w kształcie trąbki i wykwintny kształt liści. Ponadto obecność substancji fitoncydalnych w soku może mieć niewielki efekt przeciwdrobnoustrojowy w powietrzu, chociaż bezpośrednia korzyść dla ludzi jest minimalna.
Niektóre źródła ludowe wspominają o hipotetycznych właściwościach leczniczych niektórych ekstraktów allamanda, ale oficjalna medycyna nie uznaje takich zastosowań. Surowe ostrzeżenie o toksyczności zmniejsza chęć stosowania rośliny w życiu codziennym.
Zastosowanie w medycynie tradycyjnej lub środkach ludowych
Istnieje niewiele dowodów na powszechne stosowanie części allamanda w medycynie tradycyjnej. Niektóre ludy tropikalne stosowały liście w celach rytualnych lub leczniczych, ale nie ma naukowego potwierdzenia skuteczności tych metod. Ponadto, ze względu na toksyczność, eksperymenty z samoleczeniem są wysoce niebezpieczne.
Lokalne stosowanie soków z rośliny do leczenia skóry jest możliwe, ale wiąże się z ryzykiem podrażnienia lub poparzenia. Lepiej nie uciekać się do metod ludowych bez specjalnych konsultacji i wiedzy. Większość miłośników allamanda docenia ją wyłącznie jako roślinę ozdobną.
Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu
W regionach o ciepłym klimacie allamanda może rosnąć na zewnątrz, ozdabiając ściany, łuki,
Altany i żywopłoty. Jego uderzające żółte (lub inne odcienie) kwiaty nadają temu obszarowi tropikalny charakter. W mniejszych przestrzeniach stosuje się odmiany karłowe lub ograniczanie wzrostu poprzez przycinanie.
Ogrody wertykalne i wiszące kompozycje nie są zazwyczaj stosowane w przypadku allamanda, chociaż w dużych szklarniach „zielone ściany” można tworzyć za pomocą siatek kratowych. Najważniejsze jest zapewnienie wystarczającej ilości światła, wilgoci i objętości podłoża. W wiszących doniczkach allamanda może wyglądać nietypowo, ale wymaga uważnego podlewania i podparcia, aby zapobiec łamaniu się pędów.
Zgodność z innymi roślinami
Allamanda uwielbia światło, dlatego nie należy jej sadzić obok wysokich gatunków, które mogłyby zacieniać pędy. Można ją uprawiać obok innych gatunków tropikalnych, które preferują podobne warunki (oleander, dipladenia, hibiskus). Jednak ze względu na toksyczny sok należy uważać, aby sąsiedzi nie ucierpieli z powodu kontaktu z kroplami podczas przycinania lub uszkodzenia łodygi.
Roślina ta na ogół nie jest agresywna w stosunku do sąsiadów. Jednak gdy jest uprawiana w tej samej doniczce lub na ograniczonej grządce ogrodowej, konieczne jest monitorowanie konkurencji korzeni. Przy odpowiednio żyznej glebie i regularnym nawożeniu allamanda dobrze współistnieje z innymi ozdobnymi gatunkami kwitnącymi, tworząc bujne, żywe kompozycje.
Wniosek
Allamanda (allamanda) to piękny przedstawiciel rodziny apocynaceae, cieszący oko dużymi, kolorowymi kwiatami w kształcie dzwonka. Może być uprawiana w szklarniach, ogrodach zimowych, a nawet w pomieszczeniach, pod warunkiem zapewnienia wystarczającego ciepła, jasnego oświetlenia i umiarkowanie wilgotnego podłoża. Ważne jest, aby pamiętać o toksycznym soku rośliny, nosić rękawiczki i unikać kontaktu z liśćmi przez dzieci lub zwierzęta domowe.
Pomimo reputacji wymagającej rośliny, allamanda może wdzięcznie odpowiedzieć na uwagę, zapewniając obfite kwitnienie i egzotyczny wygląd, gdy przestrzegane są podstawowe zasady pielęgnacji. Prawidłowe podlewanie, regularne nawożenie i terminowe przycinanie pomogą utrzymać krzew lub winorośl w zdrowym, imponującym stanie przez wiele lat.