Albizia lenkoranica
Albizia lenkoranica, znana również jako lankaran albizia, to efektowne drzewo liściaste lub duży krzew z rodziny bobowatych, wyróżniający się przewiewnym, koronkowatym ulistnieniem i delikatnymi, puszystymi skupiskami kwiatów. W uprawie nazywana jest również akacją lankaran, chociaż biologicznie nie jest spokrewniona z prawdziwymi akacjami. Roślina ta jest szeroko stosowana w ogrodnictwie ozdobnym ze względu na elegancki wygląd i zdolność do tolerowania stosunkowo szerokiego zakresu warunków klimatycznych.
Etymologia nazwy
Nazwa rodzaju albizia została nadana na cześć Filippo del Albizzi, włoskiego przyrodnika z XVIII wieku, który wprowadził niektórych przedstawicieli rodzaju do Europy. Epitet gatunkowy lenkoranica jest związany z historią jego odkrycia i wzrostu w regionie Lankaran (południowy Azerbejdżan), skąd został wprowadzony do kolekcji botanicznych. Roślina stała się znana jako „lankaran acacia” ze względu na podobieństwo wizualne do akacji i nazwę regionu pochodzenia.
Forma życia
Na wolności lankaran albizia często przybiera formę małego drzewa osiągającego 6–10 metrów wysokości. Drzewo ma zazwyczaj jeden główny pień, chociaż okazy z wieloma pniami rozszczepiającymi się blisko ziemi są sporadycznie spotykane. Korona jest zwykle parasolowata lub rozłożysta, tworząc wizualny efekt koronkowej, „parasolowatej” osłony.
W uprawie wysokość i kształt zależą w dużej mierze od metod przycinania i warunków klimatycznych. W razie potrzeby lankaran albizia może być formowana w krzew, zwłaszcza jeśli wierzchołek jest regularnie uszczykiwany. Ta elastyczność w połączeniu z atrakcyjnymi skupiskami kwiatów sprawia, że roślina jest popularna w projektowaniu krajobrazu.
Rodzina
Lankaran albizia należy do rodziny roślin strączkowych (fabaceae), która obejmuje zarówno formy zielne, jak i zdrewniałe charakteryzujące się owocami strąkowymi i charakterystyczną strukturą kwiatu (typ motyla w podrodzinie mimosoideae, do której należy albizia). Rodzina ta obejmuje ważne gatunki rolnicze i ozdobne (groch, fasola, akacja, robinia).
Przedstawiciele rodziny roślin strączkowych często mają zdolność wiązania azotu za pośrednictwem bakterii symbiotycznych w brodawkach korzeniowych. Ta właściwość nie jest tak wyraźna w przypadku albizia lenkoranica, ale ogólne cechy — złożone (piórkowate) liście typowe dla roślin mimozy i forma skupiska kwiatów — wskazują na pokrewieństwo z innymi gatunkami roślin strączkowych.
Charakterystyka botaniczna
Liście lankaran albizia są złożone, często do 20 cm długości, podzielone na wiele małych listków, które składają się w nocy lub pod wpływem stresu. Kwiaty są zebrane w puszyste grona groniaste (czasami kuliste), składające się z długich, nitkowatych pręcików w odcieniach różu, bieli lub różu i bieli. Te „jedwabiste” pręciki dały roślinie jej zwyczajową nazwę „drzewo jedwabne”.
Po kwitnieniu tworzą się płaskie strąki o długości 10–15 cm, zawierające kilka nasion. Strąki dojrzewają zazwyczaj późnym latem lub wczesną jesienią, brązowieją i ostatecznie pękają, aby uwolnić nasiona. Pień i gałęzie młodych roślin są gładkie, ale z wiekiem kora może stać się bardziej szorstka.
Skład chemiczny
Owoce i liście lankaran albizia zawierają różne związki fenolowe, flawonoidy i garbniki. Obecne są również białka i węglowodany typowe dla roślin strączkowych. Nasiona są bogate w zmagazynowane składniki odżywcze niezbędne do kiełkowania. Niektóre badania wskazują na obecność związków o właściwościach przeciwutleniających i potencjalnie przeciwzapalnych, chociaż oficjalne zastosowanie lecznicze rośliny nie zostało potwierdzone.
Pochodzenie
Rodzaj albizia występuje naturalnie w regionach tropikalnych i subtropikalnych Starego Świata — Afryce, Azji, w tym w basenie Morza Śródziemnego i na Kaukazie. Albizia lenkoranica, jak sama nazwa wskazuje, została pierwotnie odkryta i opisana w regionie Lankaran (południowy Azerbejdżan), ale występuje również w Iranie i innych regionach o odpowiednim klimacie.
Jako roślina ozdobna lankaran albizia została wprowadzona do różnych krajów, w których klimat pozwala drzewu zimować bez silnych mrozów. Zadomowiła się wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego na Kaukazie, na Krymie i w niektórych obszarach śródziemnomorskich, gdzie stała się popularnym elementem krajobrazu parkowego i ogrodowego.
Łatwość uprawy
Dla ogrodników w umiarkowanie ciepłych regionach lankaran albizia jest uważana za stosunkowo łatwą w uprawie, jeśli zapewni się jej dużo światła słonecznego, dobrze zdrenowaną glebę i umiarkowaną wilgotność. Jednak młode sadzonki mogą być wrażliwe na wysokie temperatury zamarzania, więc w chłodniejszych regionach drzewo uprawia się tylko w osłoniętych szklarniach lub podobnych konstrukcjach.
Podczas sadzenia ważne jest, aby wziąć pod uwagę potencjalny rozmiar drzewa i zapewnić odpowiednią przestrzeń dla systemu korzeniowego i korony. Podlewanie jest częstsze we wczesnych latach, aby pomóc roślinie się ukorzenić, po czym wykazuje ona dobrą odporność na suszę. Regularne nawożenie sprzyja szybkiemu wzrostowi pędów.
Gatunki i odmiany
Rodzaj albizia obejmuje kilkadziesiąt gatunków, wśród których albizia lankaran (albizia lenkoranica) jest uważana za jedną z najczęściej uprawianych, wraz z blisko spokrewnioną albizia julibrissin, którą niektórzy autorzy uważają za synonim. W ogrodnictwie ozdobnym występują różne formy i mieszańce o różnych kolorach pręcików, choć nie ma wielu konkretnych odmian komercyjnych.
Albicja lenkoranica
Albizia julibrissin
Rozmiar
W sprzyjającym klimacie lankaran albizia może osiągnąć wysokość 6–10 metrów, a czasami więcej, z szeroką, płaską, parasolowatą koroną. Tworzy to efekt delikatnego wierzchołka, który zapewnia przyjemny częściowy cień na miejscu. W ograniczonej przestrzeni lub w chłodniejszym klimacie wysokość jest zwykle mniejsza (2–4 metry).
Korona jest często formowana w dość rozłożystym kształcie, o średnicy 3–5 metrów lub więcej u dojrzałych okazów. Przycinanie i formowanie pozwala dostosować rozmiar drzewa zarówno pod względem szerokości, jak i wysokości, aby spełnić potrzeby krajobrazu.
Tempo wzrostu
Młode siewki, w optymalnych warunkach (ciepło, światło słoneczne, regularne podlewanie), mogą wykazywać umiarkowany wzrost (około 30–50 cm na sezon). U starszych drzew tempo wzrostu zwalnia, a drzewo dodaje około 15–25 cm rocznie.
Wzrost zależy od jakości gleby, dostępności światła i wody oraz składników odżywczych. W złych warunkach (słabe odwodnienie, brak pierwiastków śladowych, nadmierne zacienienie) roczny wzrost może być minimalny, co często skutkuje nieregularnym kwitnieniem i osłabioną wartością ozdobną.
Długość życia
W naturze lankaran albizia może żyć 50 lat lub dłużej, obficie kwitnąc w wieku dojrzałym (około 3–5 lat). W uprawie wiele okazów zachowuje swoją żywotność i wartość ozdobną przez 20–30 lat, zwłaszcza jeśli wykonuje się odmładzające przycinanie i drzewo utrzymuje się w dobrym stanie fitosanitarnym.
Z czasem starsze drzewa mogą doświadczyć uszkodzeń pnia, gnicia i zmniejszonej intensywności kwitnienia. Jednak odpowiednia pielęgnacja — w tym kontrola wilgoci, nawożenie i terminowe przycinanie sanitarne — pomaga utrzymać albizię w zadowalającym stanie tak długo, jak to możliwe.
Temperatura
Lankaran albizia preferuje ciepły klimat subtropikalny i łatwo znosi letnie upały (około 30°C i wyższe), o ile zapewnione jest odpowiednie podlewanie. Optymalna temperatura dla intensywnego wzrostu wynosi 20–25°C.
Zimą tolerancja na zimno jest ograniczona: mrozy poniżej -15°C mogą być śmiertelne dla młodych sadzonek. Dojrzałe drzewa, o grubych pniach i rozwiniętym systemie korzeniowym, mogą wytrzymać krótkotrwałe temperatury nawet do -18°C, ale ryzyko uszkodzenia gałęzi i ograniczenia przyszłego kwitnienia jest wysokie. W chłodniejszych regionach wzrost jest utrudniony, a roślina wymaga specjalnej ochrony.
Wilgotność
Umiarkowana wilgotność (40–60%) jest wystarczająca do normalnego wzrostu lankaran albizia w warunkach zewnętrznych. Wilgotny klimat przybrzeżny sprzyja szybszemu wzrostowi i obfitemu kwitnieniu. W suchym klimacie kontynentalnym może być konieczne częste zraszanie (w szklarni) lub częstsze podlewanie.
Roślina nie ma wysokich wymagań wilgotnościowych, ale w ekstremalnie suchym powietrzu końcówki liści mogą wyschnąć, a pąki mogą opadać. Jeśli uprawiana jest w pomieszczeniu, regularne zraszanie lub stosowanie nawilżaczy pomoże utrzymać niezbędną mikrowilgotność.
Oświetlenie i rozmieszczenie w pomieszczeniu
Optymalne jest jasne światło słoneczne lub lekki półcień. W przypadku uprawy na zewnątrz zaleca się otwarte, słoneczne obszary z lekkim zacienieniem w godzinach południowych, aby uniknąć stresu spowodowanego ekstremalnie wysokimi temperaturami. W przypadku uprawy w pomieszczeniach (co jest dość rzadkie w przypadku tego gatunku) wybierz parapet okna wychodzącego na południe lub południowy zachód, dostosowując zacienienie w razie potrzeby.
Brak światła prowadzi do wydłużonych pędów, słabego tworzenia pąków kwiatowych i zmniejszonej dekoracyjności liści. Aby to zrekompensować, można użyć lamp do uprawy, szczególnie na północnych szerokościach geograficznych zimą. Przeniesienie rośliny na zewnątrz (balkon, taras) w ciepłych miesiącach to dobry sposób na zapewnienie jej niezbędnej dawki bezpośredniego światła słonecznego.
Gleba i podłoże
Lankaran albizia wymaga lekkiej, przepuszczalnej dla powietrza i wody gleby o lekko kwaśnym odczynie (ph 5,5–6,5). W otwartym terenie może to być żyzna glina z dobrym drenażem lub piaszczysto-gliniaste podłoże wzbogacone materią organiczną (obornik, kompost).
W przypadku uprawy w pojemniku podłoże wykonuje się z:
- Gleba darniowa (2 części)
- Gleba liściowa (1 część)
- Torf (1 część)
- Piasek lub perlit (1 część)
Aby zapobiec gniciu korzeni spowodowanemu nadmiernym podlewaniem, na dnie doniczki należy umieścić warstwę drenażu (keramzyt, żwir) o grubości 2–3 cm.
Podlewanie
Podczas aktywnego wzrostu (wiosna i lato) podlewaj lankaran albizia regularnie, utrzymując glebę umiarkowanie wilgotną. Nie zaleca się, aby gleba wyschła głębiej niż na 2–3 cm, ponieważ młode korzenie mogą cierpieć z powodu braku wilgoci. Jednak zaleganie wody, szczególnie w chłodne dni, jest bardzo niebezpieczne, ponieważ prowadzi do gnicia korzeni.
Zimą, jeśli roślina zrzuci część liści lub wejdzie w stan spoczynku, podlewanie jest ograniczone. W uprawie w pomieszczeniach, w temperaturze 15–18°C, podlewaj glebę co 7–10 dni, ostrożnie upewniając się, że podłoże nie zostanie zalane wodą.
Nawożenie i karmienie
Aby wspomóc obfity wzrost i kwitnienie, nawoź albizię od wiosny do lata (co 2–3 tygodnie) złożonymi nawozami mineralnymi lub naparami organicznymi (obornik, próchnica). Można stosować nawozy bogate w fosfor i potas, ponieważ stymulują kwitnienie i wzmacniają pędy.
Metoda aplikacji może polegać na podlewaniu korzeni roztworem nawozu lub powierzchniowym rozrzucaniu granulek, które następnie wciera się w wierzchnią warstwę gleby. Jesienią i zimą nawożenie jest minimalizowane lub całkowicie wstrzymywane, aby dać roślinie szansę na odpoczynek przed nowym cyklem wzrostu.
Rozkwit
Lankaran albizia wytwarza efektowne, puszyste skupiska kwiatów w kształcie „kul” lub gron, w których główną rolę odgrywają liczne pręciki przypominające niteczki, w odcieniach różu, bieli lub różu i bieli. Okres kwitnienia przypada zazwyczaj na środek lata lub wczesną jesień, w zależności od strefy klimatycznej.
W cieplejszych regionach kwitnienie może trwać kilka tygodni, wypełniając powietrze lekkim zapachem. Przy odpowiednim oświetleniu i pielęgnacji albizia może kwitnąć obficie, ozdabiając ogród lub szklarnię.
Propagacja
Lankaran albizia rozmnaża się przez nasiona i sadzonki. Nasiona (ze strąków) wysiewa się wiosną w luźnym podłożu (mieszanka piasku i torfu) w temperaturze 20–25°C. Kiełkowanie następuje w ciągu 2–3 tygodni, wymagając wystarczającego światła i podlewania. Jednak kwitnienie może rozpocząć się po kilku latach.
Metoda wegetatywna polega na użyciu półzdrewniałych sadzonek o długości 10–15 cm w pierwszej połowie lata. Są one sadzone w wilgotnej mieszance torfu i piasku, utrzymywanej w temperaturze 22–
24°C z regularnym zraszaniem. Formowanie się korzeni trwa 3–4 tygodnie, po czym ukorzenione sadzonki można przesadzić do doniczek.
Funkcje sezonowe
Wiosną rozpoczyna się aktywny wzrost, z ulistnieniem i, w sprzyjających warunkach, tworzeniem pąków. W tym okresie ważne jest zwiększenie podlewania i rozpoczęcie nawożenia. Latem roślina osiąga szczyt wzrostu i kwitnienia, wymagając regularnego podlewania, szczególnie w okresach suszy. Chwasty są usuwane, a w razie potrzeby przeprowadzane jest przycinanie sanitarne.
Jesienią, po kwitnieniu, albizia może zrzucić kilka liści (w zależności od klimatu i odmiany). Ograniczenie podlewania i zaprzestanie nawożenia pomaga roślinie przygotować się na zimę. W chłodniejszych klimatach roślina jest albo chroniona, okrywając ją w otwartym terenie, albo przenoszona w chłodne, niezamarzające miejsce.
Funkcje pielęgnacyjne
Główne punkty pielęgnacji lankaran albizia obejmują zapewnienie światła, umiarkowanego podlewania i ochrony przed zimnem. Ważne jest kontrolowanie poziomu wilgoci: nadmierne podlewanie jest niedopuszczalne, ale należy również unikać przesuszenia, szczególnie podczas aktywnego wzrostu i kwitnienia.
Regularne przycinanie lub uszczykiwanie pędów wiosną pomaga kształtować piękną koronę i stymulować obfitsze kwitnienie. W warunkach wysokiej wilgotności i słabej wentylacji mogą wystąpić choroby grzybowe, dlatego ważne jest okresowe wietrzenie pomieszczenia (jeśli jest ono przechowywane w pomieszczeniu) i monitorowanie stanu liści.
Pielęgnacja w warunkach wewnętrznych
W uprawie w pomieszczeniach lankaran albizia jest zazwyczaj umieszczana w przestronnych szklarniach, ogrodach zimowych lub przeszklonych balkonach, gdzie jest wystarczająco dużo światła i przestrzeni. Ważne jest, aby używać dobrze odwodnionych doniczek z lekkim podłożem. Podlewanie powinno odbywać się ciepłą, osiadłą wodą, pozwalając górnej warstwie wyschnąć o 1–2 cm.
Nawożenie nawozami mineralnymi wykonuje się co 3–4 tygodnie w okresie wiosenno-letnim, natomiast zimą zaprzestaje się go lub znacznie ogranicza, jeśli aktywność rośliny spada. Temperatura nie powinna być niższa niż 12–15°C. Właściwe podparcie korony jest ważne, jeśli drzewo ma wysokie pędy.
Jeśli przestrzeń jest ograniczona, lankaran albizia można uformować w mały krzew, okresowo skracając łodygi. Regularne zraszanie liści może być korzystne, ale powinno być wykonywane przy odpowiedniej wentylacji i wystarczającym cieple.
Należy jednak pamiętać, że dla pełnego kwitnienia i rozwoju drzewo może wymagać więcej światła i przestrzeni, niż może zapewnić standardowe mieszkanie. Najlepiej rozwija się w zamkniętych ogrodach zimowych lub dużych, przestronnych pomieszczeniach z dużymi oknami.
Przesadzanie
W uprawie w pojemnikach młode rośliny można przesadzać co roku wiosną, zwiększając średnicę doniczki o 2–3 cm. Dorosłe rośliny należy przesadzać co 2–3 lata lub w razie potrzeby, gdy korzenie całkowicie wypełnią bryłę korzeniową.
Przed usunięciem podłoże należy zwilżyć, roślinę delikatnie wyjąć wraz z korzeniami i przenieść do nowego pojemnika ze świeżym drenażem. Mieszanka składa się z liściastej (lub darniowej) ziemi, torfu i piasku. Po przesadzeniu podlewanie powinno być umiarkowane, a roślinie należy pozwolić na aklimatyzację, unikając bezpośredniego południowego słońca przez pierwsze 1–2 tygodnie.
Przycinanie i formowanie korony
Przycinanie zaleca się późną zimą lub wczesną wiosną, zanim rozpocznie się aktywny wzrost. Przycinanie sanitarne usuwa uszkodzone, suche i chore gałęzie, poprawiając przepływ powietrza i umożliwiając dotarcie większej ilości światła do centralnej części korony.
Przycinanie kształtujące może być stosowane do regulacji wysokości i szerokości korony. Jeśli potrzebna jest krzaczasta forma, skrócono środkową łodygę i zachęcono do bocznego rozgałęzienia. Aby uzyskać kształt przypominający drzewo, główny przewodnik zostaje pozostawiony, usuwając nadmierne pędy boczne.
Możliwe problemy i rozwiązania
Nadmierne podlewanie lub zastój wody w chłodne dni może prowadzić do gnicia korzeni. Roślina więdnie, a liście żółkną. Natychmiast zmniejsz podlewanie i w razie potrzeby przesadź roślinę, usuwając gnijące korzenie.
Brak światła prowadzi do wydłużonych pędów, słabego lub nieobecnego kwitnienia. Przenieś doniczkę do bardziej słonecznego okna lub użyj lamp do uprawy. Niewystarczająca ilość składników odżywczych powoduje chlorozę liści i powolny wzrost, co można rozwiązać za pomocą regularnego zrównoważonego nawożenia.
Szkodniki
Wśród szkodników lankaran albizia może być atakowany przez przędziorki, mszyce, mączliki i czerwce. Środki zapobiegawcze obejmują inspekcje liści i łodyg, utrzymywanie umiarkowanej wilgotności i unikanie nadmiernej wilgoci.
Jeśli pojawią się owady, należy stosować insektycydy i akarycydy zgodnie z instrukcją. Przy łagodnych inwazjach należy stosować metody ludowe (roztwór mydła, mycie liści), a w ciężkich przypadkach stosować zabiegi chemiczne z ponownym zastosowaniem po 7–10 dniach.
Oczyszczanie powietrza
Lankaran albizia, dzięki swoim liściom, może absorbować niewielkie ilości CO₂ i uwalniać tlen, poprawiając mikroklimat wnętrza. Jednak efekt ten nie jest zbyt duży, biorąc pod uwagę rozmiar drzewa. Niemniej jednak, każda żywa zieleń pozytywnie wpływa na ogólny komfort, zmniejszając poziom stresu u ludzi.
Ponadto obecność liści i gałęzi może zatrzymywać niewielkie ilości kurzu, nieznacznie podnosząc wilgotność poprzez parowanie z powierzchni liści. Nie odnotowano znaczącego wpływu na filtrowanie szkodliwych związków chemicznych, ale ogólne zazielenienie ma pozytywny wpływ na środowisko.
Bezpieczeństwo
Lankaran albizia nie jest uważany za niebezpiecznie toksyczny, ale zaleca się unikanie spożywania nasion lub innych części rośliny. Reakcje alergiczne na pyłki są rzadkie, ale możliwe u osób wrażliwych na rośliny kwitnące.
Jeśli w domu są małe dzieci lub zwierzęta, należy zachować ostrożność, aby nie żuły liści ani nie łamały gałęzi. Albizia generalnie nie zawiera silnych toksycznych alkaloidów, jak niektóre rośliny z rodziny bobowatych, a zagrożenie dla ludzi jest minimalne przy normalnym kontakcie.
Zimowanie
W regionach o umiarkowanie łagodnych zimach (na przykład wybrzeże Morza Czarnego, niektóre obszary z zimami nie zimniejszymi niż -10°C), lankaran albizia może przezimować w otwartym gruncie. Młode rośliny (do 3–5 lat) należy chronić materiałem włókninowym, a strefę korzeniową ściółkować, aby chronić ją przed mrozem.
W trudniejszych klimatach roślinę wykopuje się i przenosi do pojemnika, przechowuje w chłodnym, ale nie zamarzającym miejscu (5–10°C). Podlewanie jest ograniczone, a nawożenie nie jest przeprowadzane. Wiosną, gdy temperatury się ocieplą, drzewo jest przesadzane na otwartą przestrzeń lub przenoszone z powrotem do stałego miejsca.
Właściwości korzystne
Oprócz wysokiej wartości ozdobnej, albizia może nieco poprawić skład gleby, podobnie jak wiele roślin strączkowych, dzięki symbiotycznym relacjom z bakteriami wiążącymi azot. Może to pomóc wzbogacić podłoże o azot i promować zdrowszą mikroflorę glebową.
Ponadto przyciąga zapylacze (pszczoły, motyle) w okresie kwitnienia, co zwiększa bioróżnorodność w ogrodzie. W niektórych kulturach kwiaty i liście były używane jako naturalne barwniki, choć nie ma to dużego znaczenia ekonomicznego.
Zastosowanie w medycynie tradycyjnej lub środkach ludowych
Wiarygodne informacje na temat oficjalnego zastosowania leczniczego albizia lenkoranica są skąpe. Jednak źródła folklorystyczne wspominają o możliwym stosowaniu kory lub liści w przypadku niewielkich stanów zapalnych lub leczenia ran. Nie ma naukowego potwierdzenia skuteczności i bezpieczeństwa tych metod, a wewnętrzne spożycie pochodnych roślinnych nie jest zalecane.
Wstępne dane eksperymentalne wskazują na obecność związków antyoksydacyjnych w niektórych częściach rośliny, ale nie przeprowadzono badań klinicznych. Dlatego stosowanie w medycynie ludowej nie ma wiarygodnego potwierdzenia, a wszelkie próby należy podejmować z dużą ostrożnością.
Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu
Lankaran albizia jest wysoko ceniona za koronkowatą, parasolowatą koronę i puszyste kwiaty. W regionach o łagodnych zimach jest często używana jako soliter na trawnikach, nadając obszarowi egzotyczny wygląd. W przeciwieństwie do tradycyjnych roślin iglastych lub liściastych, albizia dodaje żywą paletę kwitnących gron.
Ogrody wertykalne lub wiszące kompozycje dla drzewa nie są istotne, ponieważ tworzy ono duży okaz. Jednak w przestronnych ogrodach, w pobliżu altan lub wzdłuż alejek albizia tworzy malownicze aleje. Jej imponujące ulistnienie i delikatny zapach kwiatów, w połączeniu z innymi gatunkami tropikalnymi i subtropikalnymi, tworzą atmosferę południowego ogrodu.
Zgodność z innymi roślinami
Lankaran albizia dobrze komponuje się z kwitnącymi krzewami (hibiskus, bugenwilla, jaśmin), nadając okolicy żywy, tropikalny klimat. Można ją również łączyć z małymi drzewami iglastymi (thuja, jałowiec), zwłaszcza jeśli pożądany jest kontrast formy i koloru.
Nie zaleca się sadzenia drzewa w pobliżu roślin, które wymagają obfitego podlewania i mogą zacieniać strefę korzeniową lub konkurować o wodę. Zrównoważone nawożenie i wiedza, że system korzeniowy albizii może wzbogacić glebę w azot, są czynnikami pozytywnymi dla nasadzeń towarzyszących.
Wniosek
Albizia lenkoranica (lankaran albizia) to atrakcyjne drzewo o koronkowej koronie i imponujących różowo-białych kwiatostanach, które może zdobić ogrody w obszarach o łagodnym klimacie i stać się cennym eksponatem w szklarniach i ogrodach zimowych. Jego miękkie, złożone liście i puszyste kwiaty nadają roślinie wyjątkowy urok, tworząc lekką, południową atmosferę.
Wybierając ten gatunek do ogrodu lub kolekcji, pamiętaj o potrzebie dużej ilości światła słonecznego, umiarkowanego podlewania z dobrym drenażem i ochrony młodych sadzonek przed zimnem. W sprzyjających warunkach lankaran albizia zachwyca przez wiele lat, tworząc urzekający punkt centralny i dodając krajobrazowi lekkiego tropikalnego akcentu.