Adenium
Adenium (łac. Adenium) to rodzaj roślin sukulentowych, szeroko znany wśród miłośników ogrodnictwa domowego ze względu na uderzające kwiaty i charakterystyczną spuchniętą łodygę (kaudex). Niepowtarzalny wygląd adenium przypomina miniaturowe drzewo lub bonsai, a jego duże, jasne kwiaty zapewniają mu trwałą popularność jako ozdobnej rośliny doniczkowej. W naturze adenium występuje w półpustynnych i suchych regionach Afryki, Półwyspu Arabskiego i Madagaskaru, gdzie przystosowało się do ekstremalnych warunków, naprzemiennie okresów suszy i rzadkich deszczów.
Etymologia nazwy
Nazwa „Adenium” pochodzi od jednej ze starych nazw geograficznych regionu Aden (współczesny Jemen), gdzie rośliny te zostały po raz pierwszy odkryte i opisane przez botaników. W literaturze inną powszechną nazwą jest „róża pustyni”. Podkreśla to zdolność adenium do kwitnienia jasnymi, „różopodobnymi” kwiatami w trudnych warunkach niedoboru wody.
Forma życia
Adenium to sukulent (lub półsukulent), który może magazynować wodę w łodydze i systemie korzeniowym, tworząc charakterystyczny caudex – zauważalne zgrubienie u nasady łodygi. U wielu gatunków caudex jest podzielony na kilka segmentów w kształcie butelki, co jest szczególnie cenione przez miłośników egzotycznych bonsai.
W naturze adenium często przyjmuje formę małego drzewa lub krzewu z jedną lub kilkoma łodygami, które grubsze są u podstawy. W uprawie, gdy rośnie w doniczkach, wielkość i kształt łodygi są kontrolowane przez objętość pojemnika i techniki przycinania.
Rodzina
Adenium należy do rodziny Apocynaceae, której przedstawiciele są szeroko rozprzestrzenieni w regionach tropikalnych i subtropikalnych na całym świecie. Rodzina Apocynaceae obejmuje dobrze znane rodzaje, takie jak Nerium (oleander), Pachypodium (pachypodium) i Plumeria (frangipani), z których wiele ma soczyste łodygi lub liście i toksyczny mleczny sok.
Cechą charakterystyczną rodziny Apocynaceae jest obecność mlecznego soku, często zawierającego alkaloidy lub glikozydy. Sok ten służy jako mechanizm obronny przed owadami i roślinożercami, czyniąc tkanki rośliny niejadalnymi, a nawet toksycznymi.
Charakterystyka botaniczna
Liście Adenium są zazwyczaj grube, skórzaste, lancetowate lub owalne, ułożone naprzemiennie i mogą opadać w okresie suszy, gdy roślina wchodzi w stan uśpienia. Kwiaty mają kształt lejka z pięcioma płatkami, znajdują się na końcach pędów lub w kątach liści. Kolor kwiatów najczęściej występuje w odcieniach różu, czerwieni, bieli lub dwukolorowych wariantach, a także istnieją formy hybrydowe o bardziej złożonej palecie.
System korzeniowy jest dobrze rozwinięty, a niektóre korzenie mogą się pogrubiać, tworząc „butelkowaty” trzon razem z łodygą. Łodyga zawiera mleczny sok, który zawiera związki toksyczne. Okres kwitnienia trwa kilka tygodni, a niektóre gatunki i odmiany mogą kwitnąć kilka razy w roku.
Skład chemiczny
Mleczny sok adenium zawiera glikozydy nasercowe, szczególnie związki z grupy kardenolidów, które działają podobnie do oleandryny. Te związki, po spożyciu, mogą powodować zatrucie. Oznacza to, że bezpośrednie spożycie części rośliny może być szkodliwe dla zdrowia.
Oprócz glikozydów tkanki zawierają flawonoidy i inne metabolity wtórne odpowiedzialne za ochronę rośliny przed patogenami i roślinożercami. Pomimo wysokiej toksyczności, niektóre związki wyizolowane z adenium są badane w farmakologii, ponieważ glikozydy nasercowe w małych dawkach mają zastosowanie terapeutyczne.
Pochodzenie
Ojczyzna adenium obejmuje duże obszary półpustynne i sawannowe w Afryce Wschodniej i Południowej, na Półwyspie Arabskim i Madagaskarze. Naturalne populacje występują na skalistych zboczach, suchych korytach rzek i piaszczystych obszarach, gdzie opady deszczu są nieregularne.
Przystosowując się do suszy, roślina rozwinęła zdolność gromadzenia wody w łodydze i korzeniach oraz zrzucania liści w niesprzyjających warunkach. Sezonowe deszcze stymulują aktywny wzrost i kwitnienie, po czym adenium powraca do swojego „ekonomicznego” trybu życia.
Łatwość uprawy
Adenium jest uważane za stosunkowo łatwe w pielęgnacji, pod warunkiem, że wybrane zostanie odpowiednie podłoże, otrzyma intensywne światło i utrzymane zostanie umiarkowane podlewanie. Początkujący mogą potrzebować trochę czasu, aby nauczyć się, jak określić optymalny harmonogram podlewania i zrozumieć okresy uśpienia rośliny.
Błędy pielęgnacyjne (przelewanie, brak światła, gwałtowne wahania temperatury) mogą łatwo doprowadzić do gnicia korzeni lub słabego kwitnienia. Przy starannej uwadze na potrzeby rośliny, adenium dobrze rośnie w warunkach domowych i może kwitnąć kilka razy w roku, zachwycając dużymi i jasnymi kwiatami.
Gatunki i odmiany
Głównym gatunkiem najczęściej uprawianym jest Adenium obesum (Adenium tłuste), często nazywane „różą pustyni”. Ma kilka naturalnych podgatunków (somalense, arabicum itp.), które różnią się kształtem ogonka kwiatowego, rozmiarem i kolorem kwiatu.
Prace hodowlane doprowadziły do powstania wielu hybryd i odmian o szerokiej gamie kolorów płatków, od białego do ciemnoczerwonego, a także dwu- lub trzykolorowych przejść w obrębie jednego kwiatu. Niektóre hybrydy charakteryzują się podwójnymi kwiatami i wyraźniejszym kontrastem płatków.
Rozmiar
W naturalnym środowisku adenium może osiągnąć 1–3 metrów wysokości, tworząc masywny pień i rozgałęzioną koronę. W uprawie, ze względu na ograniczoną objętość doniczki i techniki przycinania, wysokość roślin zwykle waha się od 30 do 60 cm.
Średnica ogonka u dojrzałych okazów może osiągnąć 20–30 cm lub więcej, co nadaje roślinie imponujący wygląd. Wielkość adenium w dużej mierze zależy od warunków wzrostu, częstotliwości nawożenia i dostępnej przestrzeni dla systemu korzeniowego.
Tempo wzrostu
Adenium rośnie umiarkowanie szybko w ciepłym sezonie, zwłaszcza jeśli otrzymuje odpowiednie światło i regularne nawożenie. W ciągu jednego sezonu wegetacyjnego młoda roślina może zyskać 5–10 cm wysokości, tworząc nowe pędy i kwiatostany.
Zimą, przy niższych temperaturach i krótszych godzinach dziennych, wzrost praktycznie ustaje, a roślina zrzuca część liści i wchodzi w okres uśpienia. Jeśli zapewniony jest komfortowy mikroklimat i dodatkowe oświetlenie, wzrost może trwać zimą, ale zwykle mniej intensywnie.
Długość życia
Adenium to bylina, która może żyć i kwitnąć w pomieszczeniach przez 5–10 lat lub dłużej. Przy odpowiedniej pielęgnacji, regularnym przesadzaniu i odpowiednim oświetleniu roślina może zachować swój dekoracyjny wygląd i nadal wytwarzać nowe pąki przez wiele lat.
W miarę starzenia się adenium gromadzi więcej masy w ogonku i może wyglądać nawet bardziej imponująco niż w młodości. Jednak starsze okazy mogą tracić dolne gałęzie, odsłaniając pień, więc okresowe odmładzające przycinanie pomaga utrzymać atrakcyjny wygląd.
Temperatura
Optymalny zakres temperatur dla adenium wynosi 20–30 °C. Latem roślina rozwija się w temperaturze około 25–28 °C, a wyższe temperatury są tolerowane, o ile zapewnione jest odpowiednie podlewanie i wentylacja.
Zimą, gdy adenium może wejść w stan uśpienia, temperaturę można obniżyć do 15–18 °C. Jednak długotrwałe narażenie na temperatury poniżej 10–12 °C jest wysoce niepożądane, ponieważ system korzeniowy i łodygi mogą gnić, a punkty wzrostu mogą obumrzeć.
Wilgotność
Adenium nie ma wysokich wymagań wilgotnościowych, ponieważ naturalnie rośnie w regionach półpustynnych. Suche powietrze nie szkodzi roślinie, ale bardzo niska wilgotność w połączeniu z wysokimi temperaturami może powodować lekkie zwijanie się liści, co wskazuje na brak wilgoci lub przegrzanie.
W środowiskach umiarkowanie wilgotnych (około 40–50%) adenium rozwija się komfortowo. Dodatkowe opryskiwanie liści nie jest konieczne, ale może być korzystne w szczególnie gorące dni lub gdy włączone jest ogrzewanie, aby zapobiec nadmiernemu wysuszeniu młodych pędów.
Oświetlenie i rozmieszczenie pomieszczeń
Adenium preferuje jasne światło słoneczne; w naturze otrzymuje intensywne światło prawie przez cały dzień. W przypadku uprawy w pomieszczeniu optymalnym miejscem jest parapet okna wychodzącego na południe lub ekspozycja południowo-zachodnia, gdzie roślina otrzyma co najmniej 4–5 godzin bezpośredniego światła słonecznego.
Przy niewystarczającym oświetleniu adenium stanie się wybujałe, tracąc zwartą formę, a kwitnienie albo nie nastąpi, albo będzie rzadkie i słabe. Zimą, gdy godziny dzienne są krótkie, zaleca się dodatkowe oświetlenie za pomocą lamp do uprawy lub lamp o białym spektrum, aby zapewnić roślinie 10–12 godzin światła dziennie.
Gleba i podłoże
Głównym wymogiem podłoża dla adenium jest dobre napowietrzenie i drenaż. Optymalna mieszanka zawiera 40% uniwersalnej gleby dla sukulentów, 20% torfu, 20% grubego piasku i 20% perlitu lub wermikulitu. Taka struktura zapewnia szybkie odprowadzanie nadmiaru wody i zapobiega gniciu korzeni.
Odczyn gleby powinien wynosić 5,5–6,5. Na dnie doniczki obowiązkowo należy umieścić warstwę drenażu (keramzyt, drobny żwir) o grubości 1,5–2 cm, aby zapewnić swobodny odpływ nadmiaru wilgoci i zapobiec zastojom wody w szyi korzeniowej.
Podlewanie (lato i zima)
Latem adenium wymaga regularnego, ale kontrolowanego podlewania. Odstępy między podlewaniami ustala się, gdy wierzchnia warstwa podłoża wyschnie o 1–2 cm. W upalne dni podlewanie można wykonywać co 3–5 dni, a w chłodniejsze dni raz w tygodniu. Nadmiar wody w podstawce należy odcedzić.
Zimą roślina wchodzi w stan spoczynku, szczególnie w niższych temperaturach i przy zmniejszonym świetle dziennym. Podlewanie jest znacznie ograniczone, wystarczy zwilżyć glebę co 2–3 tygodnie lub nawet rzadziej. Ważne jest, aby nie podlewać rośliny zbyt obficie, ponieważ nadmierne podlewanie w niskich temperaturach prowadzi do gnicia trzonu i korzeni.
Nawożenie i karmienie
Adenium dobrze reaguje na nawozy, ale nie toleruje nadmiaru fosforu. Najlepiej jest stosować zrównoważone nawozy mineralne o wyższej zawartości fosforu i potasu, aby stymulować kwitnienie i formowanie silnego pnia. Nawożenie wykonuje się co 2–4 tygodnie wiosną i latem, stosując połowę zalecanego stężenia.
Metody stosowania nawozów obejmują zarówno dokarmianie korzeni (podlewanie roztworem nawozu), jak i opryskiwanie dolistne (stosowanie niższych stężeń). Jesienią częstotliwość nawożenia jest stopniowo zmniejszana, a zimą nawożenie jest zazwyczaj całkowicie przerywane.
Rozkwit
Adenium słynie z dużych, lejkowatych kwiatów o średnicy od 4 do 7 cm, które tworzą się na końcach młodych pędów. Kolory płatków wahają się od białego i różowego do jaskrawoczerwonego, a istnieją nawet odmiany o podwójnych lub dwukolorowych kwiatach. Okres kwitnienia może trwać kilka tygodni, szczególnie przy odpowiednim świetle i cieple.
Aby zapewnić regularne kwitnienie, ważne jest zapewnienie zimowego okresu spoczynku i intensywnego oświetlenia wiosną i latem. Dodatkowa stymulacja nawozami fosforowo-potasowymi przed utworzeniem pąków może sprzyjać bardziej obfitemu i dłuższemu kwitnieniu.
Propagacja
Główne metody rozmnażania adenium to nasiona i sadzonki. Rozmnażanie przez nasiona wymaga utrzymania wysokiej temperatury (25–30 °C) i umiarkowanej wilgotności podłoża, aby zapewnić równomierne kiełkowanie. Nasiona wysiewa się wiosną w lekkiej mieszance gleby, lekko je zakopując na głębokość 0,5–1 cm. Siewki pojawiają się po 7–10 dniach.
Cięcie jest stosowane w celu zachowania cech odmiany. Półzdrewniałe pędy o długości 10–15 cm są ukorzeniane w wilgotnym podłożu w temperaturze 20–25 °C, czasami przy użyciu hormonów ukorzeniających. Nowe korzenie tworzą się w ciągu 3–4 tygodni, jeśli ukorzenienie się powiedzie.
Funkcje sezonowe
Wiosną adenium budzi się po zimowym uśpieniu, tworząc nowe liście i zawiązując pąki. W tym okresie wymagane jest aktywne nawożenie i obfite, ale ostrożne podlewanie. Latem roślina znajduje się w fazie maksymalnego wzrostu i kwitnienia, potrzebuje dużo światła i umiarkowanej wilgoci.
Jesienią i zimą, przy krótszych dniach i niższych temperaturach, adenium stopniowo wchodzi w stan spokoju i zrzuca część liści. Podlewanie jest ograniczone, a nawożenie jest wstrzymane lub znacznie ograniczone pod względem częstotliwości i koncentracji. W tym okresie „spoczynku” roślina gromadzi zasoby na przyszłe kwitnienie.
Funkcje pielęgnacyjne
Sukces w uprawie adenium w dużej mierze zależy od znajomości jego naturalnych potrzeb: obfitego światła słonecznego, dobrze odwodnionego podłoża, okresów uśpienia w niższych temperaturach i rzadkiego, ale terminowego podlewania. Błędy (zwłaszcza nadmierne podlewanie w niskich temperaturach) prowadzą do szybkiej śmierci systemu korzeniowego.
Przydatne jest okresowe sprawdzanie trzonu i łodygi w celu wykrycia miękkich lub zaciemnionych obszarów — oznak wczesnej zgnilizny. Jeśli takie problemy zostaną zidentyfikowane, roślinę należy wysuszyć, potraktować fungicydami, a w razie potrzeby można ponownie ukorzenić zdrowe pędy.
Opieka w domu
Pierwszym krokiem jest wybór odpowiedniego miejsca. Adenium najlepiej rośnie na parapecie okna wychodzącego na południe lub południowy wschód, gdzie otrzymuje co najmniej 5–6 godzin bezpośredniego światła słonecznego dziennie. Przy niewystarczającym świetle łodyga się rozciągnie, liście zbledną, a kwitnienie nie nastąpi lub nastąpi rzadko.
Drugim aspektem jest prawidłowe podlewanie i nawożenie. Latem podłoże powinno pozostać wilgotne, ale nie mokre; wierzchnia warstwa gleby powinna wyschnąć o 1–2 cm. Od wiosny do jesieni nawozy o wyższej zawartości fosforu i potasu stosuje się co 2–4 tygodnie, aby stymulować kwitnienie.
Trzecim punktem jest utrzymanie reżimu temperaturowego. Zimą zaleca się utrzymanie rośliny w temperaturze 15–18 °C i ograniczenie podlewania, co pomaga adenium zakończyć cykl roczny i przygotować się do nowego sezonu.
Na koniec pomocne jest okresowe przecieranie liści wilgotną gąbką lub spryskiwanie ich miękką wodą, co usuwa kurz i poprawia fotosyntezę. Jednak w okresie spoczynku lub w niskich temperaturach lepiej powstrzymać się od spryskiwania.
Przesadzanie
Wybierając doniczkę, należy wziąć pod uwagę objętość systemu korzeniowego. Zbyt duży pojemnik może powodować zakwaszenie gleby, dlatego zaleca się zwiększenie średnicy doniczki o zaledwie 2–3 cm od poprzedniej. Najlepszy czas na przesadzanie to wiosna, zanim rozpocznie się aktywny sezon wzrostu.
Materiał doniczki (plastik, ceramika) nie jest krytyczny, ale otwory drenażowe są niezbędne. Przesadzanie wykonuje się metodą „uzupełniania”, starając się nie uszkodzić delikatnych korzeni. Po zabiegu zaleca się ograniczenie podlewania przez 1–2 tygodnie, aby rany na korzeniach mogły wyschnąć i nie zgnić.
Przycinanie i formowanie korony
Przycinanie adenium pozwala kontrolować wysokość i kształt rośliny, a także stymulować rozgałęzianie i obfitsze kwitnienie. Optymalny czas na formowanie korony to późna zima lub wczesna wiosna, przed rozpoczęciem aktywnego wzrostu.
Cięcia należy wykonywać ostrym, sterylnym narzędziem, celując w dolny żywy pąk. Usuń wydłużone lub stare pędy. W rezultacie adenium przybiera bardziej zwarty wygląd, a kwitnące gałęzie tworzą oszałamiającą „koronę” kwiatów.
Możliwe problemy i rozwiązania
Choroby Adenium są głównie wywoływane przez patogeny grzybowe, które atakują korzenie i kaudeks z powodu nadmiernego podlewania. Objawy obejmują miękkie lub ciemne plamy na łodydze, więdnące liście. Rozwiązaniem jest pilne osuszenie podłoża, potraktowanie fungicydami i, jeśli to konieczne, usunięcie uszkodzonych obszarów.
Niedobory składników odżywczych (zwłaszcza potasu lub fosforu) objawiają się bladymi liśćmi i rzadkim, słabym kwitnieniem. Regularne nawożenie oparte na cyklu wzrostu i korekcie podłoża może szybko rozwiązać problem. Nieprawidłowe podlewanie, gwałtowne wahania temperatury i brak światła również negatywnie wpływają na zdrowie rośliny.
Szkodniki
Głównymi szkodnikami Adenium są przędziorki, mszyce i czerwce. Pojawiają się w suchych warunkach powietrza i przy braku regularnych kontroli. Oznakami inwazji są drobne nakłucia na liściach, lepkie pozostałości, szare lub białe pajęczyny na spodniej stronie liści.
Zapobieganie obejmuje utrzymanie optymalnej wilgotności, okresowe opryskiwanie i kontrolę wizualną. W przypadku silnego zarażenia stosuje się chemiczne insektycydy lub akarycydy zgodnie z instrukcją. Alternatywą mogą być preparaty biologiczne na bazie grzybów entomopatogennych lub roztworów mydlanych.
Oczyszczanie powietrza
Adenium, podobnie jak wiele wiecznie zielonych roślin o soczystej łodydze, w niewielkim stopniu przyczynia się do poprawy jakości powietrza poprzez zwiększenie stężenia tlenu i pochłanianie niewielkiej ilości dwutlenku węgla. Jego masa liściowa może zatrzymywać kurz, chociaż roślina nie ma znaczącej funkcji „filtrującej”.
Regularne czyszczenie na mokro i wietrzenie pomieszczeń przyczyniają się do mikroklimatu bardziej niż sama obecność adenium. Jednak aspekt estetyczny, związany z kwitnieniem, pośrednio poprawia atmosferę emocjonalną i percepcję przestrzeni.
Bezpieczeństwo
Adenium zawiera toksyczny mleczny sok, który ma działanie kardiotoksyczne. W kontakcie z błonami śluzowymi lub ranami może powodować oparzenia, podrażnienia, a w ciężkich przypadkach zaburzenia pracy serca. Dlatego podczas przycinania lub przesadzania rośliny należy nosić rękawiczki, a wszelkie uszkodzone obszary skóry należy natychmiast umyć wodą z mydłem.
Reakcje alergiczne są możliwe u osób o podwyższonej wrażliwości, ale zdarzają się rzadko. Zwierzęta domowe, zwłaszcza gryzonie lub koty, nie powinny mieć kontaktu z liśćmi lub łodygami adenium — ich spożycie może prowadzić do zatrucia.
Zimowanie
W regionach o zmniejszonym dziennym świetle i niższych temperaturach adenium zazwyczaj zrzuca część liści i wchodzi w okres względnego spoczynku. Jeśli temperatura w pomieszczeniu utrzymuje się na poziomie 15–18 °C i podlewanie jest ograniczone, roślina „odpoczywa”, gromadząc zasoby na przyszłe kwitnienie.
Przygotowanie do wiosny obejmuje stopniowe zwiększanie podlewania w miarę wzrostu temperatury i wznowienie pełnego nawożenia. Jeśli adenium nadal rośnie zimą (w ciepłym i jasnym pomieszczeniu), należy zwrócić uwagę na jego zwiększone zapotrzebowanie na światło, aby zapobiec rozciąganiu się łodyg.
Przydatne właściwości
Główną wartością adenium jest jego dekoracyjność. Połączenie masywnego ogonka, błyszczących liści i jasnych kwiatów sprawia, że jest to jeden z najbardziej efektownych sukulentów doniczkowych. Obserwowanie wzrostu i formowania się pąków również wzbudza zainteresowanie wśród miłośników bonsai i miłośników kompozycji sukulentów.
Ponadto niektórzy naukowcy badają składniki mlecznego soku adenium (glikozydy nasercowe) w farmakologii, chociaż ich praktyczne zastosowanie jest ograniczone ze względu na toksyczne właściwości i konieczność ścisłej kontroli dawkowania.
Zastosowanie w medycynie tradycyjnej lub środkach ludowych
W niektórych regionach Afryki miejscowi uzdrowiciele używali rozkruszonych części adenium do robienia trujących strzał lub jako składnika rytualnych mikstur. Nie ma jednak poważnych dowodów naukowych na skuteczność tych metod, a toksyczność rośliny została potwierdzona.
Dlatego samoleczenie za pomocą adenium jest niezwykle niebezpieczne. Wszelkie potencjalne osiągnięcia farmakologiczne muszą opierać się na badaniach naukowych i próbach klinicznych, biorąc pod uwagę wysoką toksyczność związków występujących w roślinie.
Zastosowanie w projektowaniu krajobrazu
W ciepłych regionach o łagodnych zimach adenium jest czasem sadzone na zewnątrz lub w dużych pojemnikach na tarasach i w ogrodach zimowych, gdzie kwitnie spektakularnie na świeżym powietrzu. Jego pogrubiona łodyga i jasne kwiaty tworzą żywy akcent w kompozycjach ogrodowych z innymi roślinami odpornymi na suszę.
Ogrody wertykalne i wiszące kompozycje z adenium są rzadko praktykowane, ponieważ roślina wymaga znacznej ilości podłoża i nie toleruje stałej wilgoci u korzeni. Jednak przy odpowiednim projekcie i dobrym drenażu adenium może pasować do takich rozwiązań.
Zgodność z innymi roślinami
Adenium preferuje gleby neutralne lub lekko kwaśne z doskonałym drenażem, dzięki czemu jest kompatybilne z większością sukulentów, kaktusów i ozdobnych traw. Sadząc w grupach, należy wziąć pod uwagę, że adenium może zająć dużo miejsca w górnej części doniczki ze względu na swój masywny pień i duże korzenie.
Nie zaleca się sadzenia adenium obok roślin lubiących wilgoć (np. paproci lub begonii), ponieważ ich wymagania dotyczące podlewania i wilgotności podłoża znacznie się różnią. Najlepszym wyborem będą rośliny odporne na suszę, podobne pod względem siedliska.
Wniosek
Adenium jest jedną z najjaśniejszych i najbardziej rozpoznawalnych roślin sukulentowych, łączącą egzotyczny urok regionów pustynnych z względną łatwością pielęgnacji, pod warunkiem przestrzegania właściwej konserwacji. Kompaktowy rozmiar, interesujący kształt ogonka i obfite kwitnienie sprawiają, że jest to cenny okaz do dekoracji wnętrz i ogrodu.
Przestrzeganie zaleceń dotyczących oświetlenia, podlewania, nawożenia i organizacji okresu zimowego spoczynku zapewnia roślinie długie życie i obfite kwitnienie, a ogrodnikowi zapewnia przyjemność estetyczną i możliwość eksperymentowania z tworzeniem „róży pustyni” w warunkach domowych.